Με απεριόριστη έπαρση, ο άνθρωπος συμπεριφερόταν από άκρη σ’ άκρη στη Γη σαν να ήταν ο απόλυτος και αδιαμφισβήτητος εξουσιαστής. Παρ’ όλα αυτά, σε έναν μακρινό σύμπαν, αδίστακτα και ιδιοφυή όντα παρακολουθούσαν με φθόνο και εχθρική διάθεση τον πλανήτη μας. (απόσπασμα από τον «Πόλεμο των κόσμων» του H.G. Wells)Βρετανική εξερευνητική αποστολή έβαλε πλώρη για το μέσο του Ατλαντικού ωκεανού για να μελετήσει μια περιοχή όπου ο φλοιός της Γης λείπει, αφήνοντας εκτεθειμένο το μανδύα. Η μυστηριώδης τρύπα φαίνεται να αψηφά τα καθιερωμένα μοντέλα της Γεωλογίας. (απόσπασμα από τις ειδήσεις του in.gr)
Όποιοι έχουν διαβάσει τον «Πόλεμο των Κόσμων» ή έχουν δει μια από τις κινηματογραφικές εκδοχές της –προσπερνώ εκείνους που άκουσαν τη γνωστή ραδιοφωνική φάρσα του Όρσωνα, γιατί είναι μάλλον απίθανο να διαβάζουν ετούτες εδώ τις γραμμές- ξέρουν πολύ καλά τι κρύβεται κάτω από τη ρωγμή. Είναι εκείνα τα γιγάντια τρίποδα των Αρειανών που όπου να ’ναι θα αρχίζουν να μας εξολοθρεύουν σαν τις κατσαρίδες. Οι μόνοι που θα τη γλιτώσουν θα είναι οι αρχαίοι ημών πρόγονοι που ζουν στην υπόγεια Αθήνα και μαζί τους όσοι νεοέλληνες πιστεύουν στην ύπαρξή τους.
Πώς όμως θα περνούν την ώρα τους οι διασωθέντες, εκεί στις υπόγειες στοές, όσο οι εξωγήινοι θα τσουρουφλίζουν με την ησυχία τους όλους εμάς τους υπόλοιπους; Κανένα πρόβλημα. Μπορούν να πάρουν μαζί τους μια κόπια από το «300» και να την προβάλλουν στα μάρμαρα. Αρκεί να έχουν λύσει το πρόβλημα της τουαλέτας γιατί είναι πολύ πιθανόν να πάθουν διάρροια από την πολύ χαρά. Βλέπεις οι φονιάδες των λαών αυτή τη φορά μας σκιάχτηκαν και έδειξαν τα πράγματα όπως έγιναν. Μια χούφτα Έλληνες αντιστάθηκαν στο στίφη των βαρβάρων και μπορεί και να νικούσαν, αν δεν βρισκόταν εκείνος ο Ανθρωπος-Ελέφαντας, ο Εφιάλτης, που –ο Ηρόδοτος δεν ήξερε τι του γινόταν- ήταν στην πραγματικότητα δραπέτης από τον Καιάδα. (Μωρέ καλά έκαναν οι Σπαρτιάτες και τους πέταγαν εκεί μέσα. Ξέρεις τί είναι να σε προδώσει το ΑΜΕΑ στα καλά καθούμενα;)
Πάντως εγώ, να πω την αμαρτία μου, την ταινία την καταευχαριστήθηκα. Βγαίνοντας τις προάλλες από τη δημοσιογραφική, ένοιωθα τη χαρά της μάχης να ξεχυλίζει μέσα μου. Στην Ομόνοια, έναν αμέριμνο ψηλέα παραλίγο να τον σπρώξω να πέσει στις γραμμές του τρένου. Είχα να το πάθω αυτό από την πρώτη ταινία που είχα δει στο σινεμά, σε μια απροσδιόριστη εποχή που φυτοζωεί καλά κρυμμένη στη μνήμη μου. Ήταν μια Ιλιάδα, της Τσινετσιτά. (Ίσως o «Τρωϊκός πόλεμος», παραγωγής 1955 -εγώ το είδα κάπου αρχές-μέσα ’70s) Με είχε πάει η μαμά μου απογευματινή παράσταση στο Πιγκάλ και μετά στο τρόλεϊ χύμαγα να σπαθίσω τις γριές. Δυό χρόνια έκανε η καημένη να με ξαναπάει σινεμά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου